Filmy relacja ojciec-syn, sztuka, poezja

Do szkoły dla chłopców przybywa nowy nauczyciel angielskiego – charyzmatyczny John Keating (Robin Williams). Jego niekonwencjonalne metody prowadzenia zajęć wnoszą pewien powiew świeżości do skostniałych murów i… umysłów. Umiejętnie i mądrze Keating nakłania swoich uczniów do poddawania się własnym pasjom i po prostu cieszenia się z każdego nowego dnia, który może przecież przynieść coś niezwykłego. Stowarzyszenie umarłych poetów to jeden z najbardziej błyskotliwych i uroczych filmów roku, entuzjastycznie przyjęty zarówno przez widownie, jak i krytykę.

Chociaż Gilbert i Sullivan spodziewają się, że ich operetka będzie hitem, "Princess Ida" jest krytykowana za rutynowość. Drugi z nich stwierdza, że zabrakło pomysłów aby zrealizować opowiadania przyjaciela. Wolałby raczej komponować opery. Pomysł ten zagraża relacji pomiędzy mężczyznami...

Film opowiada o renesansowym dworzaninie i poecie, Edwardzie de Vere. Najbardziej jest znany z tego, że przypisuje mu się posługiwanie pseudonimem William Szekspir, a co za tym idzie, autorstwo prac wielkiego Anglika...

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Paryż, 1922 rok. Ciężko chory Marcel Proust (Marcello Mazzarella), którego dni są policzone, kończy swe monumentalne dzieło "W poszukiwaniu straconego czasu". Na łożu śmierci przegląda zdjęcia. Pamięta swoje życie. Ale postacie rzeczywiste mieszają się z postaciami z fikcji. A fikcja stopniowo zyskuje pierwszeństwo przed rzeczywistością. Oto odwiedza Gilbertę (Emmanuelle Béart), swoją miłość z dzieciństwa, teraz żonę Saint-Loupa (Pascal Greggory). Marcel słucha wynurzeń Gilberty, ale jednocześnie powracają do niego inne wspomnienia. Z zakamarków pamięci wynurzają się kolejne osoby: baron de Charlus (John Malkovich), księżna Oriane (Edith Scob), pani Verdurin (Marie-France Pisier) i Odette (Catherine Deneuve).