Kronikarska warstwa tej opowieści jest niczym wyjątkowy skarb, przypadkiem odkopany na strychu kufer ze slajdami z dawno minionej epoki. przeczytaj recenzję

Tych, którym będzie mało radzieckiej myśli budowania tego typu obiektów, zachęcam do odwiedzenia profilu kanadyjskiego reżysera na Instagramie. przeczytaj recenzję

Przewagą „Pianoforte”, które – jestem tego pewien – podbije serca nie tylko polskiej publiczności, pozostaje wzmiankowany humor i szczerość intencji twórców. przeczytaj recenzję

Szalenie uczciwy dokument o życiu w ciągłej podróży, niosącej ze sobą wieczne zagrożenie, ale zgodnie ze swoimi przekonaniami. przeczytaj recenzję

Wydźwięk pozostaje podobny jak w powieści Kästnera – to nadal ostrzeżenie przed wszelkimi radykalizmami, które w obecnej dobie wciąż nam przecież grożą. przeczytaj recenzję

W „Kto zabił sekretarza generalnego ONZ?” Mads Brügger sięga po wielką tajemnicę XX wieku. Jak dodaje na spotkaniu po filmie, pamięta o niej tylko starsze pokolenie i to raczej tylko w Skandynawii. przeczytaj recenzję

„Zniknięcie mojej matki” to intymny portret najbliższej osoby i rodzaj terapii przygotowawczej do jej odejścia w niedalekiej przyszłości. przeczytaj recenzję

W „Serbce” Slijepčevićowi udaje się oddać cele Frljića. Reżyser wszak zadaje słuszne i niewygodne pytania, nie daje zapomnieć o potwornościach wojny. przeczytaj recenzję

W filmie „Varda według Agnès” reżyserka nie poprzestaje na sztywnej formule, lecz na naszych oczach tworzy nieskrępowany kolaż składający się z osobistych, nierzadko bolesnych wspomnień. przeczytaj recenzję

„Synonimy” są dziełem nierównym, chwilami przesadnie idącym w eksperyment i chorującym na nadmiar treści, ale jednocześnie żywym i energetycznym. przeczytaj recenzję